Maleńki znak…

      Jesteśmy znów we Francji… Na południowo-wschodnim koniuszku tego kraju. Malutka wioska, wciśnięta pomiędzy Wogezy, Jurę Szwajcarska a Góry Szwarcwaldu. Na styku trzech granic: francuskiej, niemieckiej i szwajcarskiej. Wioska tak maleńka i „nic nie znacząca”,  że nie pamiętam jej nazwy. Zaprowadził nas tu zwykły szlak turystyczny, niezapowiadający  szczególnych atrakcji. Było upalne popołudnie, strudzeni długą wędrówką z ulgą usiedliśmy w cieniu rozłożystego platana. Tuż u wejścia na wiejski cmentarzyk. A zaraz za płotem ….prastary, kamienny kościółek. Drzwi otwarte, z wnętrza ciągnie orzeźwiający chłód….Wchodzimy…

Nagie kamienne ściany, prosty ołtarz bez ozdób, kilka zniszczonych drewnianych ław. Jest opis tego zabytku – niestety ,tylko po francusku , niewiele udaje się zrozumieć. Ale wiadomo, że mury pamiętają czasy Średniowiecza. Panuje chłód i przejmująca cisza, grube mury stoją tu niewzruszone całe wieki, czuje się atmosferę upływu czasu a zarazem trwania.Trwania czegoś co nie przemija, tak jak kamienne mury….

  W rogu, na małym stoliku jest gruba księga. Księga Pamiątkowa, a w niej wpisy odwiedzających. Przeglądam pobieżnie….i robię krótką notatkę w polskim języku. Są tam moje wrażenia, uczucia i pozdrowienia dla  wszystkich Narodów Świata odwiedzających to miejsce. Taki maleńki, przyjazny znak z Polski prawie na końcu świata……