Smutna opowieść

    Podróże dostarczają nie zawsze tylko radosnych wrażeń. Mnie zdarzyły się także podróże smutne… Bo na okoliczność śmierci

Opowiem Wam jak wygląda ostatnie pożegnanie w ewangelickiej części Niemiec

To bardzo dobrze i sprawnie działający kraj. Wysłany pocztą list dociera do adresata w jeden dzień, a na pogrzeb oczekiwanie trwa nawet cały miesiąc.

Duży to kontrast wobec obowiązującego u nas zwyczaju, a nawet obowiązku, jak najszybszego pogrzebania zmarłego.

                               Łatwiej tu żyć niż umrzeć           

Dlaczego? Powszechnie stosuje się kremację, a kolejka oczekujących jest zazwyczaj bardzo długa, tak tłumaczą Niemcy. Mają za mało spalarni? Jakoś ten argument mnie nie przekonuje, podejrzewam, że przyczyną jest bardzo rozbudowana machina biurokratyczna wyrejestrowująca zmarłego obywatela z rejestru żywych. No…ale to tylko moje przypuszczenia.

    Gdy już można przystąpić do organizowania ceremonii pogrzebu – zaczyna się okazywanie wielkiego szacunku i dbanie o godne traktowanie. Pastor miejscowej parafii – składa wizytę domową Rodzinie Zmarłego. I nie ma tu problemu, że Zmarły wcale nie uczestniczył w życiu Kościoła, nie chodził na msze, prezentował wręcz postawę ateisty… Zadaniem  takiej wizyty jest udzielenie duchowego wsparcia oraz zebranie wiadomości pomocnych w napisaniu mowy pożegnalnej.W serdecznej rozmowie ustala  się  z najbliższymi szczegóły ceremonii.

Znajomi i przyjaciele otrzymują pisemne zawiadomienia o terminie pogrzebu.

Ceremonia odbywa się w kaplicy cmentarnej. Urna z prochami otoczona wieńcami i wiązankami kwiatów – każda koniecznie z szarfą informującą kto kwiaty ofiarowuje. Uroczystość celebruje…. Pani Pastor. Jest to rodzaj nabożeństwa : okolicznościowe psalmy, modlitwa oraz przemówienie opisujące życie zmarłego… Uroczystość  zdobi muzyka dobrana przez Rodzinę – jej symbolika znana jest tylko najbliższym.

Rusza kondukt – Pani Pastor – w serdecznym uścisku prowadzi Wdowę aż do miejsca pochówku. Wieńce niosą pracownicy Zakładu Pogrzebowego. Wszyscy gromadzą się wokół grobu – wspólnie odmawiają krótką modlitwę, urna wędruje do ziemi, a uczestnicy pogrzebu rzucają na nią drobne kwiatuszki i grudki ziemi. 

                                                                      

Ceremonia zakończona. Zamknięcie grobu i układanie wieńców to zadanie firmy pogrzebowej. Rodzina i przyjaciele udają się do restauracji na bardzo skromny poczęstunek.

Jakiś czas potem, wszyscy otrzymują pisemne podziękowanie za udział w ceremonii.

Niemiecki ewangelicki cmentarz jest skromny tak jak ich Kościoły. Nie ma bombastycznych marmurowych pomników. Przeważają płaskie małe ogródki w kamiennym obramowaniu. Nazwiska zmarłych umieszczane są na małych kamiennych tabliczkach. Pielęgnacją  grobów bardzo często zajmują się wyspecjalizowane firmy – swoje wizytówki umieszczają wprost na tych grobach……                  

Przyznam, że urzekło mnie postępowanie Pani Pastor w stosunku do Rodziny Zmarłego, a zwłaszcza pogrążonej w smutku Wdowy. Taka naprawdę serdeczna rozmowa i bezpośrednia opieka  ze strony Osoby Duchownej – jest wielkim wsparciem psychicznym. Bo przecież taka powinna być rola Duchownego, prawda?

W tym, zdawałoby się zimnym i ateistycznym kraju, Duchowni Ewangeliccy chcą być z ludźmi. Tu, zwyczajem jest, że po niedzielnej mszy, Pastor wychodzi do Parafian i osobiście żegna się poprzez uścisk dłoni.

 Wszystkim Zmarłym, bez względu na wyznawaną Religię:

„Wieczne odpoczywanie”…..